„Moje lata w gazowni” – wspomnienie pracy, która dawała światło i ciepło Warszawie!

Ten materiał to nie tylko opowieść o technologii. To historia zakładu, który dla wielu pracowników był czymś znacznie więcej niż miejscem zatrudnienia – był drugim domem, pełnym codziennych rytuałów, ludzkich więzi i wspomnień, które trwają do dziś.

– To była instytucja z duszą. Ludzie zostawali tu na całe życie – mówi Piegat, wspominając czasy, gdy w gazowni pracowały całe rodziny, a doświadczenie było przekazywane z pokolenia na pokolenie.

M. Piegat nie idealizuje przeszłości, ale pokazuje ją taką, jaka była – z całą jej surowością, humorem i ludzkim ciepłem. Przypomina nam o czymś fundamentalnym: że techniczne serce miasta biło dzięki ludziom – operatorom, mechanikom, księgowym. Każdy z nich miał swoje miejsce, swoją historię, swoją wartość.

– Kiedyś wszystko było bardziej bezpośrednie. Mniej wygodne, ale za to bardziej ludzkie – mówi cicho Maciej Piegat, spoglądając przed siebie z lekkim uśmiechem. – Zamiast kliknięcia – spojrzenie. Zamiast formularza – rozmowa. Ludzie znali się po imieniu, a praca była czymś więcej niż tylko obowiązkiem. Zarobki? Były godne. Za pierwszą wypłatę zrobiłem prawo jazdy – to samo, które mam do dziś.

W jego słowach pobrzmiewa nie żal, ale wdzięczność. Za wspólne poranki przy rozruchu kotłów, za kawę w emaliowanym kubku, za ludzi, których już nie ma, ale którzy zostali w pamięci. I w murach dawnej gazowni, które wciąż nasłuchują echa przeszłości, pracownicy muzeum z pasją przekazują wiedzę nowym pokoleniom, by pamięć o minionych czasach - nigdy nie zgasła!